|
حیوانات و بقا
شعبه 6 وبلاگ یونان
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
جغد شاخدار یا جغد گوش‌دراز (نام علمی: Asio otus، پیش از این: Strix otus) گونه‌ای از جغد است که در آسیا، اروپا و آمریکای شمالی زادوری میکند. جغد شاخدار از سرده (جنس) جغدهای گوش به‌سر و از خانواده جغدان است. در زبان انگلیسی به سرده‌ای دیگر از جغدها نیز جغد شاخدار[۲] می‌گویند. بنابراین، باید مراقب بود در برگردان فارسی، این سرده و آن گونه با هم اشتباه گرفته نشوند. جغد شاخدار را در حالت نشسته از روی گوشپرهای بلندش به آسانی می توان شناسایی کرد، اما گاهی اوقات هنگام استراحت گوشپرهایش را جمع میکند. تغذیه این گونه جغد، از پستانداران کوچک، پرندگان و حشرات است و برای نشستن به طور متداول، درخت‌های سوزنی‌برگ را برمی‌گزیند.[۳] 
جغد جیغ‌اره‌ای شمالی (نام علمی: Aegolius acadicus) نوعی جغد معمولی است که بومی آمریکای شمالی است. نام‌گذاری این جغد به خاطر شباهتی است که فریاد آن به صدای اره‌ای که تیز میکنند دارد.[۳]
جغد جنگلی (نام علمی: Strix aluco) یک گونه از جغد با بدن کوتاه و پهن است که در بیشتر جنگل‌های اوراسیاُ از جمله در جنگل‌های ایران[۱] یافت می‌شود. پایین‌تنه جغد جنگلی کمرنگ با رگه‌هایی تیره است و بالاتنه آن یا قهوه‌ای است یا خاکستری. جغد جنگلی از پرندگان غیرمهاجر است و در سوراخ‌های درختان لانه میکند. جغد جنگلی جانوری است شبرو که غذای خود را بیشتر از راه خوردن جوندگان تامین میکند. جغد جنگلی از کمینگاه‌های خود بر سر طعمه فرود می‌آید و جانور جونده را یک‌جا می‌بلعد. سازگاری‌هایی که بینایی و شنوایی این نوع جغد با تاریکی شب دارد و پرواز بی‌صدایی که انجام میدهد از او شکارچی ماهری ساخته‌است. جغد جنگلی توان شکار جغدهای کوچکتر را دارد اما خود طعمه‌ای است برای جغد عقابی و باز. روباه‌های سرخ نیز از عوامل مهم مرگ‌ومیر نوزادان جغد جنگلی هستند.
جغد کوچک (Athene noctua) یک پرنده‌است که در ناحیه‌های گرم اروپا، آسیا، کره و آفریقای شمالی زندگی می‌کرد. با این که در بریتانیا یافت می‌شود اما حیوان بومی آن نیست و برای اولین بار در سال ۱۸۴۲ به بریتانیا آورده شد.[۱] همچنین برای جزیره جنوبی در نیو زیلند در اوایل سده بیستم جغد کوچک به محیط زیستش اضافه شد. این جغد بخشی از خانواده بزرگ جغد معمولی است. نگارخانه [ویرایش]
جغد برفی (Bubo scandiacus) یک جغد از خانواده جغد معمولی است. این گونه جغدها اولین بار در سال ۱۷۵۸ توسط کارل لینه طبقه‌بندی شدند. این جغدها در آمریکای شمالی به جغد بزرگ سفید و جغد شمالگانی نیز معروفند. این جغد همچنین پرنده رسمی استان کبک است. هدویگ، جغد خیالی در دنیای هری پاتر، یک جغد برفی بود.
جغد انبار (نام علمی: Tyto alba) بیشترین گستردگی را میان جغدها دارا می‌باشد و میزان گستردگی آن در میان سایر پرندگان نیز مثال زدنی است. این خانواده یکی از دو خانواده اصلی جغدها را تشکیل میدهد؛ خانواده دیگر، جغدان یا جغدهای اصلی (Strigidae) نامیده می‌شود. جغد انبار به غیر از قطب و بیابانها تقریبا در همه جا یافت می‌شود که از آن جمله می توان به کمربند آلپاید، بخشهای اعظم اندونزی و جزایر اقیانوس آرام اشاره کرد. نامهای دیگری نیز بر حسب ظاهر، محل سکونت و پرواز ساکت و ترسناک این پرنده بر آن نهاده شده است. نام علمی که توسط جووانی اسکوپولی[۸] در سال ۱۷۶۹ انتخاب شد که به معنی جغد سفید است. توصیف [ویرایش]
 جغد انبار جغدی است درازپا، با بالهای گسترده، رنگ روشن و دم تقریبا مربعی. بسته به زیرگونه، طول آن ۲۵ تا ۴۵ سانتیمتر و پهنای بال آن ۷۵ تا ۱۰۰ سانتیمتر است. به هنگام پرواز می توان آنها را از روی حرکات موجی و پاهای پوشیده از پر آویزان، از جغدهای عادی تمیز داد.
جُغد (بوف، بوم) نام پرنده‌ای شکاری است از راسته بوف‌سانان ، که دارای قدرت شنوایی و بینایی بسیار بالاییست.[۶] جغدها در همه قاره‌ها به استثناء جنوبگان مشاهده شده‌اند. جغد پرنده سودمندی است زیرا خوراکش انواع موش است و در شکاف‌های تنه درختان و آشیانه‌های متروک زاغان لانه می‌گذارد. جغدها معمولاً شبرو و پگاه‌رو هستند یعنی هنگام پگاه و شفق از لانه بیرون آمده و شکار میکنند.[۶] کوچکترین جغد، جغد کوتوله آمریکای شمالی می‌باشد طول آن فقط ۱۵ سانتیمتر یعنی به بزرگی یک گنجشک است. تخم جغد همیشه به فاصله چند روز می‌شکند و نوزاد به دنیا می‌آید.[۷] نقش و رنگ پرهای جغدها حالت استتاری دارند تا به هنگام استراحت روزانه‌شان از مزاحمت‌ها بکاهند. جغدی به نام اشوزوشت در اسطوره‌های ایرانی نقش زیادی در یاری نیروی خوبی دارد.[۸] نام [ویرایش]واژهٔ جغد از زبان سغدی وارد فارسی شده‌است و اصل سغدی آن چَغوت است.[۹] در متون فارسی واژه‌های مترادف دیگری که برای جغد به‌کار رفته عبارت است از: بوف، بوم، بهمن‌مرغ، کوف، یوف، گول، چغد، چغو، کُنگُر، کوچ. کوج. پسک. پش. کوکن. کگران. کوال. نهام. نهار. بیقوچ، بیقوش. بایقوش. قوش. سار. کوره بو (در تنکابن).[۱۰] ویژگی‌ها [ویرایش]جغد پرنده‌ای است با صورتی پهن، منقاری خمیده و چشم‌هایی درشت و پاهای بزرگ، در دو طرف سرش دو دسته پر شبیه گوش گربه قرار دارد که گوش‌پر نامیده می‌شوند.[۶] دارای سر بزرگ، صورت پهن و منقار قوی قلاب‌مانند و نیم‌پیدا و چنگال‌های تیز و نیرومند است.[۱۱] منقار قلاب‌شکل نیرومندش به همراه چنگال‌های قوی او برای نگه داشتن طعمه به کار می‌رود. رنگش معمولاً کرم قهوه‌ای است. در نوکش یک شکاف هست. سرش بزرگ است. او هوای تاریک را دوست دارد. شب‌ها پرواز میکند. جغد نوکی کوچک و ظریف دارد. دور دهانش پرهای زبری هست که شبیه مو می‌باشد ولی مو نیست. پاهایش کوچک است و پنجه‌هایش ضعیف و بی‌طاقت. پر و بال او صاف است و خیلی آرام پرواز میکند. نوک پرهای جغد به شکلی طراحی شده که در هنگام حمله به طعمه صدای پرها کم باشد. پرواز آنها بی‌صداست، بعضی از آنها گوشپرهای مشخصی دارند. پاهای پوشیده از پر دارند. تک‌زی‌اند و بیشترشان روی درخت زندگی میکنند. نر و ماده آنها همشکل است ولی ماده‌ها بزرگ‌ترند.[۱۱] جغدها همیشه طعمه خود را درسته می‌بلعند و پس از آن‌که بخشهای گواردنی آن را گواردند بازمانده آن را به شکل تفاله از راه دهان بیرون می‌اندازند.[۷] بینایی و شنوایی [ویرایش]جغد چشم‌های بزرگ و رو به جلو دارد که استفاده از هر دو چشم را در یک زمان برای او میسر می‌سازد و دید دوچشمی را فراهم میکند. دید دوچشمی برای برآورد فاصله‌ها به هنگام حمله سودمند است. چشم‌های جغد بسیار حساس است و به خاطر بزرگی چشم‌ها حتی در نور خیلی کم می‌تواند ببیند و به همین خاطر خوب شکار میکند. چشم‌های جغد اما به چشمخانه چسبیده و در حدقه ثابت است و از این‌رو برای دنبال کردن حرکات طعمه، جغد ناچار است همه سر خود را به پهلو یا پشت بچرخاند. جغد گردن دراز و انعطاف‌پذیری دارد که در زیر پرهایش پنهان شده و این گردن چرخاندن کامل سر را برای او میسر می‌سازد.[۱۲] نیروی شنوایی جغدها قوی است و شکل پهن و قرص‌مانند صورت آنها به هدایت صدا به سوی گوش‌های بزرگشان کمک میکند. منقار رو به پایین آنها نیز برای این است که برای دریافت صدا کمترین مانع را ایجاد کند. در بیشتر گونه‌های شب‌بیدار جغد، یکی از گوش‌ها کمی بالاتر از گوش دیگر قرار گرفته تا صداها را در حالت حرکات عمودی طعمه نیز دریافت و دنبال کند. جغدها با این قدرت شنوایی خود می‌توانند جهت حرکت طعمه را با دقت بالایی تشخیص دهند.[۱۲] برخی از جغدها دارای چنان قدرت شنوایی هستند که می‌توانند یک طعمه را در تاریکی مطلق تشخیص دهند.
ادامه مطلب
ادامه مطلب  پرنده ای که فکر میکند گاو است !یک گله گاو را در حال چرا تصور کنید … بعضی آرام در حال صرف علقند ، بعضی ها ولو شده اند و نشخوار میکنند .حالا جای هر گاو یک پرنده بگذارید ؛ پرنده ای که نه شاخ دارد ، نه سم و نه ماع میکشد ؛ ولی کمی متوهم است و ادای گاو در می اورد . تصویری که الان در ذهن دارید شاید عجیب و ناماءنوس باشد اما واقعی است.پرنده ای وجود دارد که بجای نوشیدن شهد گل ، برگ ها را می چرد ، درست مثل گاو و گوسفند ساعت ها برای هضم علوفه صرف میکند و یکمی هم بوی پهن میدهد …
این پرنده عجیب و غریب ساکن آمریکای جنوبی ، هواتزین نام دارد.شخصیت و ظاهر این پرنده متوهم ترکیبی از مرغ،گاو و داینسور های ژوراسیک است . بقیه در ادامه مطلب
ادامه مطلب |
درباره وبلاگ  به وبلاگ من خوش امدید
امکانات وب
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| [ طراح قالب : پیچک ] [ Weblog Themes By : Pichak.net ] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
خبرنامه وب سایت: